Często osoby będące na początku swojej kariery pytają mnie o różne rzeczy związane z nauczaniem. Pojawiają się pytania dotyczące pomysłów na zajęcia, utrzymania dyscypliny, zdobycia zainteresowania czy zaufania dzieci, motywowania uczniów. Zawsze staram się pomóc najbardziej, jak potrafię i wydaje mi się, że wychodzi mi to nienajgorzej. Jednak, ku pokrzepieniu wszystkich początkujących serc, uczciwie przyznaję, że jeszcze nie tak dawno sama nie znałam odpowiedzi na takie pytania. Dziś idzie mi coraz lepiej i mogę powiedzieć Wam tylko jedno: Praktyka czyni mistrza! 🙂

Kiedy zaczynałam pracę w przedszkolach, moje wykształcenie nie miało wiele wspólnego z pracą z dziećmi – nie studiowałam pedagogiki ani żadnego pokrewnego kierunku, o czym już kiedyś pokrótce wspominałam. Wiedziałam jedynie, że lubię dzieci i CHYBA chciałbym z nimi pracować. Oczywiście nie mogłam wiedzieć tego na pewno, bo niby skąd :). Wszystko zaczęło się od tego, że miałam zastąpić moją przyjaciółkę, która planowała zrezygnować na rzecz zupełnie innej branży. Znając mój stosunek do maluchów, zapytała czy nie chciałbym się tym zająć. Chciałam.

Początki nie były łatwe. Trafiłam do dwóch placówek państwowych, w których grupy były bardzo liczne, a dzieci, wiadomo – o usposobieniu bardzo różnym. Wówczas wydawało mi się, że robiłam wszystko, by się do tych zajęć przygotować i zresztą podczas samych zajęć – by je dobrze poprowadzić. Niestety panie dyrektor obydwóch placówek nie były tego samego zdania, ale jednocześnie były zbyt zajęte by mnie o tym poinformować. I tak, na dosłowną chwilę przed początkiem kolejnego roku, dowiedziałam się od pani z firmy, która bezpośrednio mnie zatrudniała, że zostałam bez pracy. Było mi, rzecz jasna, przykro ale jeszcze bardziej byłam rozgoryczona – przez ponad pół roku spędzone w obydwóch przedszkolach nie otrzymałam jako początkujący nauczyciel ŻADNEGO wsparcia. No poza tym, którego udzieliła mi moja poprzedniczka, jednak oprócz przekazania mi swoich materiałów i kilku wskazówek niewiele więcej mogła zrobić. W samych przedszkolach natomiast nikt nie przychodził do mnie na zajęcia, nikt nie przekazał mi informacji na temat dzieci, z którymi miałam pracować (a znalazło się kilkoro, z którymi pracowało się szczególnie ciężko). Niewiele też mogłam nauczyć się od innych nauczycielek, które z chwilą „oddania” dzieci pod moją opiekę miały absolutnie wszystko w nosie, a swoją postawą dawały jasno do zrozumienia „radź sobie sama”. I, co chyba w tym wszystkim najgorsze, wtedy wydawało mi się to zupełnie normalne.

Jedyną osobą, która zachowała się w tej sytuacji naprawdę fajnie była wspomniana właścicielka firmy. Przede wszystkim spokojnie, bez żadnego żalu powiedziała mi podczas naszej rozmowy: „Proszę się nie przejmować, po prostu brakuje Pani doświadczenia”. Nie doceniłam tego wtedy. Myślałam sobie: „Jasne, po prostu nie nadaję się do pracy z dziećmi… poniosłam porażkę, więc muszę zastanowić się nad czymś innym”. Ale Pani w słuchawce złożyła mi obietnicę: „Postaram się coś dla Pani znaleźć”. I tak też zrobiła. Po niespełna trzech tygodniach zadzwoniła do mnie jej znajoma, prowadząca podobną firmę i zaproponowała prowadzenie zajęć w kolejnym przedszkolu państwowym. Tym razem zostałam tam na trzy lata. Potem dołączyły kolejne placówki.

Z każdym rokiem szło mi lepiej. Po jakimś czasie zauważyłam, że przestaję traktować to jako tymczasowe, przejściowe zajęcie w trakcie trwania studiów. O pracy z dziećmi wiedziałam coraz więcej, przekopałam cały internet, poznałam strony, z których brałam materiały i czerpałam inspiracje. Zaczął do mnie docierać pozytywny feedback od rodziców, nauczycielek i przede wszystkim – dzieci :). Byłam gotowa brać na siebie więcej i wszystko przychodziło mi coraz łatwiej – prowadzenie zajęć, radzenie sobie z uczniami, wymyślanie nowych zabaw, aktywności. Zrobiło się tego na tyle dużo, że musiałam założyć bloga, bo nie nadążałam z zapamiętywaniem ;). Jednym słowem, okazało się, że jednak się nadaję!

Potem zmieniłam pracę, opuściłam placówki państwowe na rzecz jednego przedszkola prywatnego, choć ta decyzja nie przyszła mi łatwo. Jeszcze przed tą zmianą rozpoczęłam dodatkowe, kwalifikacyjno-metodyczne studia nauczania angielskiego. Było fajnie, ukończyłam je z oceną bardzo dobrą, ale powiem szczerze, że wcale tak wiele się podczas nich nie nauczyłam. Pewnie głównie dlatego, że niekoniecznie były poświęcone nauczaniu przedszkolaków ;). Dowiedziałam się za to, jak dużo wyniosłam z pracy, w której (jeżeli chodzi o prowadzenie anglojęzycznych zajęć) byłam pozostawiona sama sobie, jak dużo dała mi praktyka.

Wciąż uczę się nowych rzeczy. Tym razem mam od kogo, ponieważ przebywając na stałe w jednym miejscu mam możliwość obserwowania koleżanek oraz ktoś wreszcie obserwuje mnie :). To działa bardzo motywująco, podobnie jak świadomość tego, że i ja innych wiele mogę nauczyć. A największą satysfakcję daje mi właśnie myśl, że jestem praktykiem – jeżeli coś przekazuję dalej to nie dlatego, że wiem to jedynie z teorii. Wiem, bo to zaobserwowałam, bo miałam z tym styczność, bo do takich, a nie innych wniosków doszłam.